INDULGENTIARUM origo haec

INDULGENTIARUM origo haec

Cum in vet. Eccl. propter nimium rigorem satisfactionum Canonicarum, (quarum gradus erant πρόκλαυσις s. Fletus, Α᾿κρόασις s. Auditio, γ῾πόπτωσις s. Prostratio et Σύςασις s. Consistentia) quaeque per plures Annos, nonnumquam per totam vitam erant continuandae, multi ad desperationem adigerentur, neque pauci relaberentur ad Gentilismum, repertum fuit temperamentum Indulgentiarum, quas peccatores, vel a suis Episcopis ultro consequebantur, vel per Martyrum ad metalla damnatorum intercessionem obtinebant; quibus, laxatâ pristinâ severitate, ante tempus Canonibus praestitutum, in communionem recipiebantur, et poenarum Canonicarum illis remissio ac gratia fiebat. Alia hodie in Eccl. Latina Indulgentiarum ratio est, quarum in ea usum tecentem, et admodum sero repertum, agnoscit Ioh. Fischerus Rofsensis Ep. ad articulum Lutheri 18. Has dum Leo X. in Germania per Ioh. Tezelium, Dominicanum, in Helvetia per Bernardum Sansonem, Mediol. Franciscanum, sub initium Praet. Sec. venales exposuit, utrobique Reformationi praebita ansa est, illic Luthero, hîc Zuinglio, rem egregie gerentibus. De quo negotio ita Thuan. Hist. l. 1. Leo, inquit, quum alioqui ad omnem licentiam sponte suâ ferretur, Laurentii Puccii Card. hominis turbidi, cui nimium tribuebat, impulsu, ut pecuniam ad immensos sumptus undique corrogaret, missis per omnia orbis Christianiregna diplomatis, omnium delictorum expiationem ac vitam aeternam pollicitus est, constituto pretio, quod quisque pro peccati gravitate dependeret: in eamque rem per provincias quaestores et aeraria ordinavit, quibus additi praecones, qui tanti beneficii magnitudinem, apud populum commendarent, et orationibus artificiose compositis, propositisque palam libellis rei efficaciam immoderate extollerent. Quod licentiose nimis a Pontificiis ministris passim, atque in Germania praecipuê fiebat; ubi qui redimendam pecuniam Romae a Pontifice conduxerant, per lustra et popinas quottidie sine pudore, in aleae lusum ususque turpissimos potestatem extrahendi animas functorum ex igne expiatorio profundebant. Tunc exortus Lutherus, (A. nempe C. 1517. quem Onuphr. in Leone X. notat ob hanc rem, ut Rom. Eccl. gravissimum ac pestilentissimum) Augustinianus, Wittenbergae in Saxonia Theologiam professus, qui refutatis primum, moxque damnatis praeconum contionibus, eo postremum devenit, ut ipsam Pontificis potestatem, quam sibi per illa diplomata arrogabat, in dubium revocaret, ac tandem ad doctrinae examen, quam successu temporis labefactatam dicebat, crescentibus per contentionem animis descenderet. Haec ille.